Co zrobić, gdy koleżanki i koledzy nie wierzą, że masz ataki migreny?

„Z perspektywy czasu widać, że zbyt szybko uciekłam od problemu, zamiast go rozwiązać. Teraz zdaję sobie sprawę, jak bardzo dyskryminujące było moje doświadczenie”, pisze Michelle Rivas.

Moja przygoda z migreną zaczęła się niedługo po 20-tych urodzinach. Rozwijałam swoją karierę w obszarze komunikacji w renomowanej agencji i kontynuowałam studia magisterskie w pełnym wymiarze godzin. Pracowałam około 50-60 godzin tygodniowo i spędzałam kolejne 20 godzin na nauce na uczelni.

Doskonale zdawałam sobie sprawę, że stres i przemęczenie to moje dwa największe wyzwalacze migreny. Mimo to towarzyszyły mi one nieustannie w początkowych latach.

Dopiero gdy objawy migreny zaczęły wpływać na moje życie zawodowe, zdałam sobie sprawę, że muszę poszukać pomocy medycznej.

Moje napady migreny zaczęły występować częściej. Stałam się wrażliwa na światło i musiałam pracować w ciemnych salach konferencyjnych. Musiałam na ostatnią chwilę brać zwolnienia lekarskie. Niejednokrotnie musiałam wybiegać do łazienki, żeby zwymiotować, kiedy zdarzał mi się napad migreny z aurą.*

Leki bez recepty i środki ziołowe nie uśmierzały wszystkich objawów. Ale znalezienie odpowiedniego leczenia dla mojej migreny nie było największym wyzwaniem, z jakim się zmierzyłam. Było nim przekonanie szefa, że moje ataki migreny są rzeczywiste.

Ucieczka przed migreną w pracy

Mój ówczesny przełożony nie wierzył, że migrena to „prawdziwa choroba". Uważał, że migrena to tylko kolejne wyszukane słowo określające ból głowy i łatwa wymówka, by wymigać się od obowiązków w pracy.

Zmagałam się z migreną. W moich relacjach z szefem brakowało zaufania, a ja potrzebowałam pomocy.

Ironią losu było to, że pracowałam przy projekcie komunikacyjnym dotyczącym migreny. Byłam zachwycona, że moja praca pozwoliła mi uczestniczyć w projekcie, który pomaga innym, biorąc pod uwagę moje wieloletnie doświadczenie z migreną.

Podczas jednej z sesji „burzy mózgów”, mój szef ujawnił swoje prawdziwe zdanie o migrenie i o „rodzaju ludzi", którzy cierpią na ataki migreny. Byłam wściekła i wytoczyłam wszystkie działa, aby bronić ludzi takich jak ja, którzy każdego dnia walczą, aby uzyskać kontrolę nad migreną.

Miałam wszystkie fakty po swojej stronie.

Na przykład, że na migrenę choruje 28 milionów kobiet w Stanach Zjednoczonych, że jest to choroba neurologiczna z upośledzającymi życie objawami, w tym zaburzeniami widzenia, nudnościami, wymiotami, zawrotami głowy i ekstremalną wrażliwością na światło, dźwięk i zapach. Byłam żywym dowodem na to, że migrena z aurą może uniemożliwiać normalne funkcjonowanie.

Odbiłam się jednak od ściany. Byłam wyczerpana i nie miałam siły, by dalej walczyć.

Kiedy zdarzyła się kolejna sytuacja, gdy musiałam wziąć zwolnienie lekarskie z powodu migreny, wiedziałam, że mój pracodawca nie zaakceptuje tego wytłumaczenia. Był to jeden z wielu powodów, dla których postanowiłam tego dnia zmienić pracę. Na szczęście, znalezienie nowego miejsca pracy z tak potrzebnym mi wsparciem ze strony innych ludzi nie zajęło mi dużo czasu.

Dlaczego i w jaki sposób walczyć o siebie

Z perspektywy czasu wiem, że zbyt szybko uciekłam od problemu, zamiast go rozwiązać. Byłam młoda, wyczerpana i podatna na wpływ. Chciałam coś zmienić i byłam gotowa poświęcić swoje zdrowie.

Teraz zdaję sobie sprawę, jak bardzo dyskryminujące było to doświadczenie.

Mam dzisiaj szczęście, że posiadam nowy zespół współpracowników, którzy rozumieją i szanują moje potrzeby zdrowotne. Dziś znam swoje prawa. Nigdy nie wrócę do pracy, w której nie będę mogła liczyć na wsparcie.

Aby uzyskać więcej informacji na temat sposobów radzenia sobie z migreną, zwróć się do swojego lekarza lub zespołu pracowników służby zdrowia.

*(przypis redakcyjny: wymioty mogą też występować podczas napadów migreny bez aury).

NPS-PL-NP-00446-11-2021